وكيل مواد مخدر

دليل اخلاقي و دليل تعبدي

دو شيوه ي اصلي در ادله اثبات دعوا به چشم ميخورد:

1) شيوه آزاد اثبات: در اين روش تمامي هم و غم دادرسي رساندن قاضي به يقين( گاهي ظن) وجداني است. در اين راه نويسندگان تنها امر مهم براي دادرس را قناعت وجداني وي ميدانند.

ويژگي اين سيستم باز نهادن دست اصحاب دعوا در ارائه ي ادله اثبات ادعا مي باشد. گاهي اين نظام را روش «اثبات اخلاقي» وجه تسميه ي توجه به وجدادن و اخلاق در نظر دادرس، نيز مي نامند.

2) شيوه قانوني اثبات: در اين روش ادله ي اثبات ادعا قبلاً در قوانين پيش بيني شده است. به طوري كه گاهي ادعاي خاصي تنها با دليلي ويژه و گاه منحصر بفرد قابل اثبات است. ماده 2 قانون روابط موجر و مستاجر مصوب 1376 ، ماده 46 و 47 قانون ثبت اسناد و املاك از تجسد اين سيستم در نظام حقوقي ايران نشان دارد. گاه اين روش را روش تعبدي نيز مي نامند.

در اينكه كدام سيستم كارايي بيشتري دارد اختلاف جدي وجود دارد. در صورت وجود دادرسان آگاه به نظام حقوقي ( نه فقط قوانين جاري و ساري كشور ) روش آزاد مناسب تر است و شرايط نيل به عدالت و خصوصاً انصاف را بيشتر فراهم مي آورد(لااقل در مقام نظر) . اما يك ايراد اساسي به آن ورود دارد همان اعمال اغراض و نظرات شخصي دادرس است. در سيستم تعبدي اما عمل گرايي بيشتري حاكم است. در اين روش ممانعت از ورود هيجانات كاذب اصحاب دعوا، وكلاء و دادرس در نتيجه  ميشود. خطابه و تهييج دادرسي كم كاربردتر است. و صد البته اينكه قابليت پيش بيني دعوا فراهم تر است.

شخصاً بعنوان يك وكيل دادگستري نميتوانم هيچ يك از دو شق را بر ديگري ترجيح بگذارم. گاه ديده ام كه انصاف در روش اول مراعات مي شود لكن بسيار مواجه به عدم توجه دادرس به دلايل ابرازي شده ام كه شخصي با ايجاد شرايط لازم براي تحريك احساسات خام اطراف و اكناف(!) دعوا توانسته حكمي عجيب و خرق عادت تحصيل نمايد.

منبع  حقوقي